Een Dag vol Dans, Eten en Verbinding in Gorinchem - Geworteld in Gorcum

Wat was het toch een mooi feest afgelopen zaterdag. Een mooiere afsluiting van het stichtingsseizoen hadden wij ons niet kunnen wensen. Een dag waarbij alles samenviel. Een ode aan de gastarbeiders. En wat voor één. Een voorbeeld voor alle gemeenten in Nederland. De mannen en vrouwen die Nederland hebben opgebouwd na de oorlog werden voor even in het zonnetje gezet i.p.v. dat ze in de media moeten horen dat ze hier eigenlijk niet gewenst zijn.

Eén dag die in het teken stond van de Marokkanen, de Turken, de Grieken en de Italianen, maar bezocht werd door alle kleuren en geuren van Gorinchem. En niet alleen uit Gorcum. Ze kwamen ook van buiten.

De dag startte niet op zaterdag 26 juni om 14.00 uur maar al veel eerder. Langer dan een jaar geleden plantte wethouder Fatih Polatli het zaadje. Het verhaal over de gastarbeiders is onderbelicht. Hij wilde hier verandering in brengen. Hazel, Jack en Gaby (Spreekkamer van de Stad) voelden zich aangesproken om hier iets mee te doen. Ondersteund door de Sterke Buurtverbinders, De Rozenobel en Stichting Boukie begonnen ze met verhalenmaaltijden bij Anneke en Connie.

Er ontstonden op natuurlijke wijze allerlei projecten waarbij talenten hun werk bijdroegen, zoals Johannes van Camp en Marcel Klijn met hun serie Grenzeloze Liefde. Tussendoor waren er video-opnames waarbij Gorkummers met verschillende achtergronden vertelden over vroeger of over thema’s als Sterke Vrouwen.

Het festival was een cadeautje. En ook hierbij sloten mensen met ervaring zich aan, Zoals Murat  Aydemir die vaker iets groots heeft georganiseerd en onze geweldige host van de dag Martin Rensen. En dat werd door meer dan 750 mensen (gokken we 😁) uitgepakt zaterdag. Onze dank gaat dan ook uit naar de Gemeente Gorinchem voor de financiële steun, maar ook voor het feit dat ze in grote getale aanwezig waren. Zelfs onze burgemeester nam de tijd om, ondanks haar 4 andere verplichtingen die dag, aanwezig te zijn bij het festival.

Vanaf de start was het druk en toen het 22.00 uur was wilden de mensen nog niet weg. We zagen jong en oud samen eten, dansen, lachen en zingen. Eén unieke belevenis. Ook emotioneel. De Italianen trapten af, de Grieken namen het over, de Marokkanen brachten een ode aan hun Marokkaanse zanghelden maar Anas verraste iedereen door ook in het Turks te zingen. De Turken sloten af. Niet om 10 uur maar om half 11 in de avond. We kregen er niet genoeg van.

Ik scrol naar boven en ik zie dat ik al teveel heb getypt. Onze social media manager Christos zal niet blij zijn en gaat mij vragen het in te korten. Dit is voor het eerst in 4 jaar (want wij bestaan op 1 juli 4 jaar) dat ik tegen hem in ga. Ik snap ook niet hoe onze stadsdichter dat doet. Die Martin kan vaak al in 10 regels evenveel vertellen als waar ik 4 A4’tjes voor nodig heb.

Maar even terug naar het festival. Het festival waarbij alle nationaliteiten elkaars dans kopieerden. Waar ik er ook achter kwam dat de Turkse dans bijna niet verschilt van de Griekse. Dat ze ook een aantal dezelfde liedjes hebben met tekst in het Grieks en Turks. Niet gek als je beseft dat de landen aan elkaar grenzen, maar als ik de tv aanzet hoor ik alleen maar dat beide landen ruzie hebben over Cyprus. Nooit de mooie verhalen. En OMG die Griekse dansgroep. Niet normaal. Je zag de twinkelingen in de ogen van onze Grieken. De laatste keer dat ik dat zag was na de gewonnen EK-finale van 2004. Als b(r)oekie stond ik toen mee te vieren voor Restaurant El Greco. Op die dag kwam ik er pas achter hoeveel Grieken we hier hebben wonen.

Ik ga langzaamaan afsluiten, maar ik wil eigenlijk nog heel veel typen. Bij de afsluiting heb ik wethouder Polatli voor het blok gezet en hem gevraagd naar de volgende editie. Het was een grap, maar als het aan mij ligt is dit een blijvertje.